دوستان عزیزم سلام .

از  ساحل خلیج همیشه فارس بوسه بر دستان پر مهرتان می زنم تا ثابت کنم در رفاقتم کمی از ساحل ارام جنوب ندارم .

امروز چهار شنبه 10/04/88

درسته که خیلی خسته ام . اخه کار بانک واقعا خسته کننده  است . کارمند بانک بودن یعنی اینکه از صبح تا سه بعد از ظهر

یه دم کار کنی و هیچ وقت هم کارت تمومی نداره .انگار تازه اول راهی .

تازه خیلیها  غبطه می خورن . همسایه هامون میگن  بابا شما که وضعتون توپه چه مشکلی دارین .

ولی من خسته ام باید امسال شروع کنم به درس خوندن و امتحان فوق لیسانس بدم . اخه من همیشه دوست داشتم استاد دانشگاه بشم .

کارمند بانک بودن اصلا با روحیات من سازگار نیست محیطی تکراری و کسالت اور . هر چند ما یه بانک خصوصی هستیم و امکاناتمون

هم  خوب . ولی خب همه چی که پول نمیشه . اخه دوس دارم یه کاری داشته باشم که باش حال  کنم  به  گفته  یکی از دوستام .می دونین  چرا.

اخه بهترین دوران زندگیم در دوران دانشجویی  سپری شده . محیطی پر از حس تازگی و طراوت   جونی و عشقو نقد و تفسیرو ارتباط .

حسی که هیچ  شغلی نمیتونه داشته باشه .

عزیزان سرتونو درد اوردم .

اخه دیگه از شمردن پول و دادن امضائ و برگشت خوردن چک و افراد بد حساب و .... خسته شدم .

اگه خدا کمک کنه و امسال فوق قبول بشم دیگه رفتنم  قطعیه . شما هم دعام  کنین .چند ماهی مونده تا 25 سالگیم تموم بشه باید  شروع کنم تا دیر نشده .

حالا می خوام یه کم دلم براتون بگم ......نوشته های که شاید به ذوقتون خوش بیاد و یه نظر از سر لطف برام مکتوب کنین .

.........

.......

نا مه هایت را خواندم هر چند با چشمهای گریان ...            ...و دیدم زمزمه های از جنس باران را

شاید کودکی پنداری که بازیچه دستان توست ....             ...یا برگ های را بین که صدای خش خش پاییزان می دهند

نفس هایت را در وجودم فریاد می زنم .....                    هر چند با ما بودن را به پوزخندی کودکانه تشبیه می کنی

یاد دارم پزسیدمت از عشق ......                           .......   گفتی لا لا ی شبهای کودکانه است

گفتمت از دوستی و مهر .......                          ....... گفتی سیا مشقهای کتابهای عاشقانه است .

اما باز ماندم تا ببینم هنوز نوری را....                   .....و نمیدانم چرا نمی دانی حرفهایم را

لبهای رنگینت اشکارا سجده بر بی وفاییها می زند......        هر چند صدای طپش قلبم را همیشه حس می کنی

با تو بودن را نه ارزوی گدایی  عشق.......              که گدای عشق را فقط برای او می دانم که پروردگار عشق است و بس 

 ...........     ..............      و اخرین ارزویم

با من بمان        با من بمان     با من بمان              

(کوچه خاطره ها)

یک شب پاییزی

کوچه خاطره ها

عطرگلهای بهاری را داشت

وشکست تن خشکیده برگ

زیر پاهای شتاب آلودم

نغمه شادقناری را داشت

ما-در-آن کوچه تنگ

دستها داده بهم

به پراکندگی ابر نگاه میکردیم

وبه سکوت شب تار

 تهنیت می گفتیم....................؟!

کاش میشد.

کسی از ته قلب رضا خبر داشت.

کاش دوست داشتن حقیقتی باور کردنی بود.

رضا از ساحل خلیج فارس

باز حنجره ها تنگ است و ناله ها خشکیده در چشمهای سرد

باز نم نم اشکهای دلم در درون خونابه می شوند در جوششی خموش و بی صدا

باز  همه ی وجودم زمزمه می شود و زبان باز می کند چه بی صدا

باز  اندام ظریفم می کشد بدوش بار سنگین روزهای مردگی را در زمین چه استوار

باز سرخ می شود ز سیلیش این چهره ی درد کشیده و خسته از خزان ِ انتظار

باز سوسو ی چشمان بیمارم بدنبال ستاره ات می گردد تا جلوه ی جمالت سرمه ای شود برای دردهایش

باز می تپد دلم در مردگیهایی که فریاد زندگی سر می دهند در لابلای ورقهای زمان تا فقط مگر تو زنده کنی و جان بخشی

باز فریادها بر بام خانه ها سکوت شده اند تا فرو ریزند و یا فریاد شوند بر بلندای دلهای منتظر

باز ستاره خسته است از زمان و ره پیمودنهای شبانه ای که سرد است بی تو چون مردن و باز هم صدایت نمی اید ، خودت نمی ایی ، ستاره ات چشمک نمی زند و اشکهای ستاره بر گونه هایش می خشکد و در خود گم می شود تا انهنگام که تو را بیابد  

ای بهترین انتظار ، منتظرت می مانم ...